Hoi Anita, kun je wat over jezelf vertellen?
Ik ben Anita de Wit. Ik heb 5 dec 2007 Stichting StoploverboysNU opgericht. Ik begon met mijn strijd tegen gedwongen prostitutie en probeerde zoveel mogelijk mensen naast mij te hebben in dit gevecht. Met zijn alle sta je sterk. Ik ben zelf iemand die niet opgeeft, altijd wil blijven door knokken en alle ins en outs van de wereld van loverboys weet.
Je verteld over Stichting StoploverboysNU, wat was jouw rede om deze stichting op te richten?
Mijn eigen dochter kwam in handen van loverboys toen zij 15 was. Sinds dien is ze in en uit deze wereld gestapt. Soms verslaafd, soms nuchter, soms onder het toezicht van loverboys en soms als ”zelfstandige” prostituee.
Vind je het moeilijk dat jouw dochter niet kiest voor het ”normale” leven?
Ja zeker, tuurlijk. Elk moeder hart huilt als je dochter onder invloed is van drugs of zwaar misbruikt wordt. Vooral als je ziet dat er geen besef is dat zij zelf de sleutel is naar geluk en een ander leven. Sommige vechten terug, en sommige blijven grenzen overgaan… Tot er geen grens meer is. Zij is zover weggezakt in de ellende dat ze mij niet meer kan zien. De afstand tussen ons is enorm en de band erg beschadigd. Ik heb gemerkt door de jaren heen dat vasthouden soms meer pijn doet dan los laten.
Wat was het symbool van de stichting en waarom heb je dit symbool gekozen?
Een vlinder. De vlinder zie ik staan voor alle slachtoffers die ik 1 voor 1 geholpen heb hun vleugels uit te slaan. Niet meer opgesloten zitten in die cocon maar juist de vrijheid voelen.
Waar bestond de stichting uit?
Lotgenoten voor lotgenoten. Contact met elkaar leggen, tips en adviezen uitwisselen en steun ervaren. Weten dat je niet alleen staat in het gevecht.
Wat heb je allemaal langs zien komen in hulpverleningsland, en wat wilde jij anders doen?
Ik zag ontzettend veel fouten langs komen in hulpverleningsland. Slachtoffers die opgesloten, niet begrepen en behandeld als beesten werden. Vaak verdwenen zij achter een gesloten deur.
Eindeloze wachtlijsten en verkeerde benaderingen. Ook was er erg weinig expertise op het gebied van loverboy slachtoffers en dus weinig begrip. De schade die er soms ontstond door de verkeerde hulpverlening was enorm.
Ik zag meiden afgevoerd worden als criminelen en zorg instellingen die vochten om een slachtoffer. Voor veel instanties waren deze meiden geld en geen personen.
Vertrouwen is iets wat je moet winnen, en niet zomaar krijgt. Deze slachtoffers geven niet zomaar vertrouwen, ze zijn boos op de wereld en voelen zich alleen. Jij moet laten zien dat ze haar masker mag laten zakken, zij boos mag zijn en dat zij vooral mag praten. Jij, Xandra, wilde altijd pas om vier uur s’nachts praten. Niet overdag. Midden in de nacht alleen. En zo zaten we elke nacht te praten. Belangrijk om als hulpverlener nooit te zeggen ” nu kan ik niet praten” of ” nu is er geen tijd ”.
Hoeveel slachtoffers heb je gered en zijn er ook weer slachtoffers terug gevallen?
Ik had vanaf het moment dat ik begon een motto, en dat was ” al kan ik maar 1 meisje helpen ” dat zijn er door de jaren heen meer als honderden geworden. Tuurlijk kan je niet de hele wereld redden en zijn er ook slachtoffers die er nog even wat langer over doen. Maar ook in hun heb ik vertrouwen en zij zullen ook ooit de moed vinden om opnieuw te knokken voor het leven wat zij eigenlijk voor ogen hadden.
Hoe zag het leven in de opvang eruit?
De opvang was een gewoon woonhuis, het was in mijn eigen huis. Dit vond ik zo belangrijk voor de slachtoffers. Niet een of andere massale instelling, zalen met stapelbedden en een ”koude ” omgeving. Gewoon een warm tweede thuis moest dit worden. Ik noemde de opvang ‘Het Vlinderhuis’.
De vlinders hadden een verstoord dag en nacht ritme waar dus ook aan gewerkt werd. Vaste tijd naar bed, vaste tijd opstaan en natuurlijk taken, huishouden, knutselen, crea of lekker met elkaar bakken of naar de winkels om te shoppen. Ook gingen de vlinders sporten en kregen ze speciaal les van een trainer die helemaal op de hoogte was van de doelgroep waarmee ik kwam. Er was geen overdreven volgepropt schema maar wel altijd lekker bezig blijven vond ik belangrijk. Ook werkte ik met honden. Ieder was gekoppeld aan een hond en dat werd hun maatje; verantwoordelijkheid nemen, grenzen aangeven en een dagritme krijgen ( 3 x per dag uitlaten etc). Ik heb soms vlinders ook honden meegegeven. Er was dan zo’n band ontstaan dat ik die twee niet meer uit elkaar wilde halen. Zo ook jou, Xandra. Jij hebt 1 van mijn eigen honden gekregen. De trouwe Stafford mag nu zijn oude dagen bij jou slijten.
In de opvang waren ook soms in en uit stagiaires of vrijwilligers. Mijn zoon was er altijd. Van het begin tot het einde van de stichting. Hij ging vaak met de vlinders wat leuks doen. Hij nam ze mee op pad, ijsjes halen, voetballen.. De normale dingen want die vond ik zo belangrijk.
Ben je vaak in de media geweest en zo ja, wat is er van jou te zien?
Het is allemaal begonnen met het programma Tros Vermist. Daar was ik te zien met mijn zoektocht naar mijn vermiste dochter. Uiteindelijk heb ik haar tijdens de opnames kunnen vinden, heel Nederland kon dit dus zien en hier kreeg ik veel reacties uit. Ik vond media altijd een belangrijk middel. Zo kun je problemen aan de kaak stellen, het onder de aandacht brengen en dingen voor elkaar krijgen. Ik heb vele interviews, programma’s in binnen en buitenland gedaan. Roy dames, een documentaire maker en inmiddels een goede vriend, heeft mij de afgelopen tien jaar gevolgd en verschillende docu’s over mij gemaakt. Onder andere de laatst verschenen documentaire: Verloren Dochters.
Er is ook een boek geschreven over jou, klopt dat?
Ja, de meisjes van Mevrouw de Wit. Hier in is mijn strijd te lezen die ik aanging voor Angelique, de signalen die ik binnen kreeg als moeder zijnde en de pijn en verdriet wat daar om heen hing. Ook zijn er vlinders geweest die hun verhaal kwijt wilde en deze zijn hier ook in te lezen. Het boek is op bol.com te bestellen.
Heb je het al die jaren in de stichting alleen gedaan of kreeg je ook hulp?
Ik kreeg regelmatig hulp, sommige vrijwilligers bleven zich inzetten en sommige betekende heel veel in een korte tijd wat voor mijn stichting. Jij, Xandra, werd mijn vaste voorlichtingspartner en jij leerde jouw negatieve ervaringen om te zetten in iets positiefs en hielp mij volop mee in de stichting. Mijn zoon leerde de meiden vooral weer lol maken maar nam ze ook mee naar therapieën, reed ze vaak ergens heen of nam ze mee naar het veldje met de honden om lekker rond te rennen. Het inboeken van alle voorlichtingen en het onderhouden van de website, deze vrijwilligers Daniel en Saskia, die daar achter zaten, waren zo onmisbaar voor mij. Ik kon altijd op hun rekenen. Ik ben zo blij dat ik mensen om mij heen had die mijn gevecht ondersteunde. Ook wil ik stilstaan bij mijn ouders. Mijn vader die ik helaas vorig jaar verloren ben. Zij hebben mij altijd gesteund, waren zo ontzettend trots en mijn vader leerde alle meiden altijd zijn belangrijkste lessen: Kan niet bestaat niet, ze krijgen ons niet klein en we geven niet op! ” Bedankt dat jullie ook zo’n lieve Vlinder Opa en Oma waren voor alle slachtoffers uit de opvang.
Er waren ook negatieve meningen, roddels en tegenslagen door de jaren heen, wat deed dit met je? is dat ook de rede waarom je stopt?
Dit heeft zeker veel met mij gedaan, dat zal ik nooit ontkennen. Maar nee, zeker niet de rede dat ik stop! Dit zal ongetwijfeld wel door sommige worden gedacht en ik vind het belangrijk iedereen in zijn waan te laten. Strijden tegen loverboys is een eindeloos gevecht. Je moet goed weten wanneer je begint en wanneer je stopt en het stokje overdraagt aan andere/nieuwe instanties. Je kan nooit doorgaan met vechten tot het helemaal verdwijnt, want dat zal niet zo snel gebeuren. Ik heb wel alles op alles gezet om het probleem zoveel mogelijk terug te dringen, zoveel mogelijk preventie te geven en zoveel mogelijk slachtoffers te helpen.
Wat deed de stichting allemaal voor slachtoffers en hun familie en wat waren de hoofddoelen?
Opvang, begeleiding slachtoffers, preventie/voorlichtingen en interventies. Voorlichting en preventie vond ik misschien nog wel het belangrijkst. Mensen de nieuwste tactieken uitleggen zoals dat loverboys van tegenwoordig geen cadeaus meer geven(!).
Maar ook had ik vaak verschillende doelen in mijn stichting om voor te strijden. Zo ook de vergeten doelgroep: meerderjarige slachtoffers, vond ik zo belangrijk!
Waarom stop je?
Ik heb jaren lang alles gegeven wat ik in mij had, voor de slachtoffers van mensenhandel. Meer dan ik in mij had zelfs. Maar ook voor de ouders, broertjes/zusjes die net zo hard geraakt werden. Ik cijferde mijzelf helemaal weg en dit vond ik oké. Als dit nodig was om de rest van de wereld een stukje beter te maken had ik dat wel over. Ik kreeg een relatie en ook in het begin bleven de slachtoffers en loverboy problematiek op #1 staan. Nu heb ik de les overgenomen die ik de slachtoffers ook vaak leerde: ”denk aan jezelf, ook jij bent belangrijk.’ De laatste jaren kreeg ik samenwerkingen en steun vanuit andere organisaties. Ik stond niet meer alleen in het gevecht maar ik kon dus ook nu langzaam wat stappen terug nemen. Ik heb nu een privé leven gekregen die mijn aandacht verdiend. Diep van binnen zal het altijd blijven kriebelen en borrelen om weer mij in de wereld van loverboy slachtoffers te storten maar ik moet leren dat het genoeg is. Voor mij is nu een andere tijd aangebroken; de tijd dat ik eindelijk ook belangrijk ben en er rust komt.
Wil je nog wat kwijt?
Ik wil iedereen bedanken; vrijwilligers, ouders, vlinders. De mensen die ik in deze jaren heb mogen ontmoeten, die veel voor mij zijn gaan betekenen en die ik nog lang in mijn leven hoop te hebben! Vele weten zelf of zij die ene ouders zijn waar ik een hele goede band mee heb opgebouwd, vele weten zelf of zij die ene vlinders zijn die een hele speciale plek hebben in mijn hart. Ik heb jullie geholpen, maar jullie ook mij! Nogmaals bedankt.
Vooral ook mijn dank naar de hulpverleningsorganisaties, politie, (gesloten)settingen, media etc. die mij hebben geholpen om de slachtoffers op het juiste pad te krijgen. Soms hadden jullie mijn expertise en kijk nodig, en soms had ik jullie professionaliteit nodig. Jullie zijn onmisbaar!
Wat wil je alle slachtoffers nog mee geven als laatste advies?
Mijn zin is altijd ”Praten is jouw wapen tegen deze mannen” . Blijf praten. Als er iets gebeurd wat niet fijn of goed voelt, neem iemand in vertrouwen. De drempel naar ouders kan soms hoog zijn maar er loopt altijd wel iemand rond bij wie het wel lukt jouw verhaal te delen. Vergeet niet dat andere met je mee willen vechten en je niet alleen staat in de strijd. Ik wil niet helemaal verdwijnen en hoop met mijn website jou toch wat steun en info te kunnen geven. Denk aan mijn symbool: de vlinder. Een vlinder staat voor vrijheid, want iedereen heeft recht op vrijheid…
Lieve groet, Anita
